ภาษาปาก ภาษาปาก หมายถึง ภาษาที่ใช้สื่อสารอย่างไม่เป็นทางการ ทั้งการพูดและการเขียน การใช้ภาษาพูดนั้นมีลักษณะต่างๆ จำนวนมาก เช่น การใช้คำศัพท์รูปแบบประโยคหรือวลี รวมทั้งการใช้ความหมายของคำที่แตกต่างไปจากภาษาที่เป็นแบบแผนก็ได้
ภาษาปาก การใช้ภาษาปากที่แตกต่างจากภาษาแบบแผนหรือภาษามาตรฐานของภาษาหลักนั้น เมื่อใช้นานไปอาจกลายเป็นมาตรฐานย่อยอย่างหนึ่ง หรืออาจพัฒนาขึ้นเป็นมาตรฐานในภาษานั้น กระทั่งไม่เรียกว่า “ภาษาปาก” อีกต่อไป หากเป็นที่ยอมรับและใช้โดยทั่วไป ภาษาปากแม้จะไม่ใช่ภาษาแบบแผน แต่ไม่จำเป็นว่าจะเป็นภาษาที่ไม่สุภาพเสมอไป หากเป็นลักษณะการใช้ภาษาที่สะดวก ง่าย กะทัดรัด และเป็นกันเอง ภาษาปากหรือภาษาที่ใช้พูดกับคนสนิทอย่างไม่เป็นทางการ หรือพูดอย่างเป็นกันเอง
ลักษณะของคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำที่ตัดย่อมาจากคำเต็ม เช่น จุ้น เป็นภาษาปาก ย่อมาจากคำเต็มว่า จุ้นจ้าน เน็ต เป็นภาษาปาก ย่อมาจากคำเต็มว่า อินเทอร์เน็ต หวัดดี เป็นภาษาปาก ย่อมาจากคำเต็มว่า สวัสดี เบิล เป็นภาษาปาก ย่อมาจากคำเต็มว่า ดับเบิล ลุย เป็นภาษาปาก ย่อมาจากคำเต็มว่า ตะลุย
ลักษณะของคำที่เป็นภาษาปาก ๒. เป็นคำสแลง เช่น แห้ว (ชื่อพันธุ์ไม้ หัวกินได้) หมายถึง ไม่สมหวัง บ๊วย (ชื่อพันธุ์ไม้ ผลกินได้) หมายถึง ที่สุดท้าย หรือที่โหล่ เด็กซิ่ว หมายถึง ผู้ที่ไม่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยติดต่อกันหลายปี มาจากคำว่า ฟอสซิล แอ๊บแบ๊ว หมายถึง การทำหน้าตาให้ดูน่ารักหรืออ่อนกว่าวัยจนเกินความจำเป็น เกรียน (คำสแลงทางอินเทอร์เน็ต) หมายถึง พวกที่ไม่ใช้สมองในการคิด ชอบระรานผู้อื่น เด็กแว้น หมายถึง กลุ่มวัยรุ่นที่ชอบขับขี่จักรยานยนต์แข่งขันบนถนนใหญ่ ชวด หมายถึง ไม่ได้สิ่งที่คาดหวัง
ลักษณะของคำที่เป็นภาษาปาก ๓. เป็นคำที่ไม่สุภาพ และไม่ควรนำมาสื่อสารอย่างเป็นทางการ เช่น โคตร หมายถึง มากอย่างยิ่ง ล่อ หมายถึง เล่นงาน ฟาด หมายถึง กินแบบตะกละตะกลาม อึ หมายถึง ถ่ายอุจจาระ อุจจาระ ขี้ตืด หมายถึง ตระหนี่เหนียวแน่นมาก
ลักษณะของคำที่เป็นภาษาปาก ๔. เป็นคำภาษาต่างประเทศ ซึ่งมีคำไทยใช้อยู่แล้ว เช่น บล็อกโหวต หมายถึง การที่สมาชิกแต่ละคนลงคะแนนเหมือนกัน ตามที่ได้ตกลงกันไว้ โอเว่อร์ หมายถึง เกินจริง ทำเกินจริง ทำตื่นเต้นหรือดีใจเกินไป กุ๊ย หมายถึง คนจรจัด กุนซือ หมายถึง ที่ปรึกษา สวัสดี