หน่วยการเรียนรู้ที่ 7 นาฏศิลป์ในท้องถิ่น จัดทำโดย ครูเสาวภาคย์ ณ ร้อยเอ็ด โรงเรียนอนุบาลอุตรดิตถ์ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุตรดิตถ์ เขต 1
การแสดงพื้นบ้าน คือ นาฏศิลป์ในท้องถิ่นที่มี การสร้างสรรค์ สืบทอดกันมาช้านาน ซึ่งแฝงไว้ด้วย วัฒนธรรม ประเพณี และเอกลักษณ์ประจำ ท้องถิ่นที่แตกต่างกันในแต่ละท้องถิ่น แต่มีความ คล้ายคลึงและเหมือนกันในแนวคิดที่นำวิถีการ ดำเนินชีวิต ขนบธรรมเนียมประเพณีมาถ่ายทอด ในรูปแบบของศิลปะการแสดงที่ ประณีตงดงามอย่างมีแบบแผน และสร้างความสนุกสนานให้กับ ชาวบ้านในแต่ละท้องถิ่น
การแสดงพื้นบ้านแบ่งออกเป็น 4 ภาค ได้แก่ ภาคเหนือ ภาคตะวันออก เฉียงเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้
การแสดงพื้นเมืองภาคเหนือ เน้นดนตรีและท่ารำที่ช้า นุ่มนวล อ่อนช้อย สวยงาม สะท้อนให้เห็นวิถีชีวิต ความเป็นอยู่ของคนภาคเหนือ เช่น ฟ้อนสาวไหม ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเงี้ยว
การแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน เน้นดนตรีและท่ารำที่สนุกสนาน รื่นเริง สะท้อนให้เห็นการดำรงชีวิตที่เรียบง่าย และยึดถือประเพณีความเชื่อต่างๆ ของคนภาคอีสาน เช่น เซิ้งกระติบข้าว เซิงสวิง เซิ้งแหย่ไข่มดแดง ฟ้อนภูไท
การแสดงพื้นเมืองภาคกลาง เน้นดนตรีและท่ารำที่สนุกสนานครึกครื้น สะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตที่สนุกสนาน รื่นเริง และมีชีวิตชีวาของคนภาคกลาง เช่น เต้นกำรำเคียว รำเถิดเทิง ระบำชาวนา
การแสดงพื้นเมืองภาคใต้ เน้นดนตรีและท่ารำที่เร็ว คึกคัก และสนุกสนาน สะท้อนให้เห็นวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ และประเพณีของคนภาคใต้อย่างชัดเจน เช่น ระบำรองเง็ง ระบำเมาะอินัง ระบำร่อนแร่ รำซำเป็ง ระบำตารีกีปัส
ทบทวน จงบอกประเภทของการแสดงพื้นเมืองของไทย โดยแบ่งตามภูมิภาคของประเทศไทย จากชุดการแสดงดังต่อไปนี้
โนรา ฟ้อนที ฟ้อนผาง ระบำตารีกีปัส ฟ้อนเจิง เต้นกำรำเคียว หนังตะลุง ฟ้อนกิงกะหลา ระบำปาแต๊ะ รำกลองยาว ฟ้อนผีมด กันตรึม มะโยง เซิ้งโปงลาง ลิเกป่า รำแม่ศรี ฟ้อนเล็บ เซิ้งสวิง ฟ้อนดาบ ฟ้อนมาลัย เซิ้งแหย่ไข่มดแดง ฟ้อนแพน ฟ้อนเก็บใบชา มวยโบราณ ฟ้อนล่องน่าน ระบำชาวนา ระบำร่อนแร่ เซิ้งตังหวาย ซัมเป็ง เซิ้งกระติบข้าว รองเง็ง เซิ้งบั้งไฟ ฟ้อนเทียน ฟ้อนภูไท ตบมะผาบ รำเหย่อย ฟ้อนสาวไหม รำโทน เซิ้งกะโป๋ ลิเกฮูลู
สวัสดี