รายวิชา 0606 108 ทักษะนาฏยศิลป์ไทย 1 (Thai Dance Skills 1) ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ปัทมาวดี ชาญสุวรรณ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.อุรารมย์ จันทมาลา อาจารย์ธัญลักษณ์ มูลสุวรรณ
คําอธิบายรายวิชา (ภาษาไทย) ประวัติความเป็นมา และฝึกปฏิบัติการขั้นพื้นฐาน ของนาฏยศิลป์ไทย (English) History and practice of basic Thai dance
จุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์ 1. จุดมุ่งหมายของรายวิชา 1. จุดมุ่งหมายของรายวิชา เพื่อให้นิสิตรู้หลักและวิธีปฏิบัติทักษะของนาฏยศิลป์ไทยที่มีลักษณะเฉพาะอันเป็น เอกลักษณ์ของนาฏยศิลป์ไทย วัตถุประสงค์ หลังเรียนจบวิชานี้แล้ว ผู้เรียนสามารถ อธิบายประวัติความเป็นมาของนาฏยศิลป์ไทยได้ อธิบาย หลัก และวิธีปฏิบัตินาฏยศัพท์ได้ อธิบาย ท่ารำขั้นพื้นฐานได้ วิเคราะห์ความงามและคุณค่าของนาฏยศิลป์ไทยได้
Dance in Thailand (Thai: รำไทย ram Thai) is the main dramatic art form of Thailand. Thai dance, like many forms of traditional Asian dance, can be divided into two major categories that correspond roughly to the high art (classical dance) and low art (folk dance) distinction.
Overview Although the traditional Thai performing arts are not as vibrant as they once were, suffering inroads from Western entertainment and generally changing tastes, Thai dance drama is not extinct. What survives displays the elegance of an art form refined over centuries and supported by regal patronage. Aside from folk and regional dances (southern Thailand's Indian-influenced manohra dance, for example), the two major forms of Thai classical dance drama are khon and lakon nai. In the beginning both were exclusively court entertainments and it was not until much later that a popular style of dance theater, likay, evolved as a diversion for the common folk who had no access to royal performances.