มีเรื่องเล่าว่า... มีพระองค์หนึ่ง ชอบทำอะไรแปลกๆ วันหนึ่ง... พวกกรุงเทพฯ เอากฐินไปทอดที่วัด จัดงานกันใหญ่โต มีหนัง มีลิเก มีดนตรี ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน 1
ก่อนทอดกฐิน ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา... บอกให้ไปเอาเนื้อ จาก โรงครัวมาก้อนหนึ่ง แล้วเอาเชือกมาด้วย 2
หลวงพ่อจัดการ เอาเนื้อผูกติดกับหลังหมา ผูกเสร็จ ก็ปล่อยหมา หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง ก็ไล่งับ 3
พอหัวโดดงับ ตัวก็ขยับหนี เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ ถึง ยิ่งโดดงับเร็ว ก้อนเนื้อ ก็หนีเร็ว โดดไม่หยุด เนื้อก็หนีไม่หยุด น่าสงสารหมามาก 4
หมาโดดอยู่นาน งับเท่าไหร่ เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที ผู้คนบนศาลาพากันหัวเราะ ชอบใจ หัวเราะเยาะหมาว่า ทำไมมันถึงโง่ยังงี้ ไล่งับจะกินเนื้อ ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต 5
หลวงพ่อ มองดูด้วยความสนุกสนานจน หนำใจแล้ว ก็แก้เชือกออกจากหลังหมา แล้วหันมาพูดกับ ญาติโยมว่า 6
มนุษย์เรา... มีความรู้สึกว่า ตัวเองพร่อง ตัวเองยังไม่เต็ม ต้องเติมตลอดเวลา เติมไม่หยุด เพื่อให้ตัวเองเต็ม 7
เราอยากสวย อยากทันสมัย ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุดใส่ ดีใจได้ เดือนเดียว มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว สวยกว่า ทันสมัยกว่า อยากได้ โทรศัพท์มือถือรุ่น ใหม่ ซื้อเสร็จ 3 เดือน รุ่นใหม่ก็โผล่ มาอีกแล้ว ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด 2 เดือนต่อมา มีรุ่นใหม่กว่าออกมา ของเรา ตกรุ่น 8
เราต้องก้มหน้าก้มตา ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน หาเงินมา เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย ซื้อเสื้อผ้าใหม่ มือถือใหม่ คอมพิวเตอร์ใหม่ รถยนต์คันใหม่ เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น 9
ปัจจุบัน... เรา กำลังไล่งับความทันสมัย เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลัง ของมัน ทั้งที่รู้ว่า ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต ก็ไม่มีทางตามทัน 10
น่าสงสารไหม ! โยม คนเต็มศาลา... เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น ด่าว่า “ หมามันโง่ ” ตอนนี้เงียบสนิท เหมือนไม่มีคนอยู่ ไม่รู้ว่า กำลังสงสารหมา หรือ กำลังทบทวน “ ความโง่ ตัวเอง ” 11