ประเภทของการแนะแนว Incidental Guidance การแนะแนวที่อาศัยประสบการณ์ใน ชีวิตมาเป็นแนวทางในการให้คำช่วยเหลือ ตัวอย่าง พ่อแม่ให้คำแนะนำเกี่ยวกับบุตรในการเรียน
ประเภทของการแนะแนว 2. Pseudo – Scientific Guidance การแนะแนวที่มีรากฐานมาจากการทำนาย มีลักษณะดังต่อไปนี้ 2.1 Physiognomy : การแนะแนวประเภทนี้เป็นศิลปะในการค้นหาลักษณะของบุคคลจากภายนอก ตัวอย่าง การทำนายของโหงวเฮ้ง / ใบหน้า 2.2 Phrenology : การแนะแนว / ทำนายจากลักษณะของกะโหลกศีรษะที่จะเป็นสิ่งแสดงให้เห็นถึงความสามารถของบุคลต่างๆ
2.4 Palmistry : การแนะแนวโดยการดูริ้วรอย 2.3 Astrology : การแนะแนวเป็นการดูดวงดาวบนท้องฟ้าที่มีความ สำพันธ์กับการเกิด (วัน เดือน ปี) ของมนุษย์ เชื่อว่าทุกคนมีดวงเป็นของตัวเอง 2.4 Palmistry : การแนะแนวโดยการดูริ้วรอย 2.5 Graphology : การแนะแนวโดยการดูลายมือบุคคล
3. Systematic Guidance การแนะแนวที่มีระเบียบแบบแผน ผู้ให้การแนะแนวประเภทนี้จะได้ความรู้และให้คำปรึกษาตามหลักวิชาการมาเป็นอย่างดี ดังนั้นระเบียบวิธีการที่ใช้จึงเป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์
องค์ประกอบที่สำคัญที่จะช่วยให้การแนะแนว ประสบความสำเร็จคือ ลักษณะท่าทางของผู้แนะแนว บุคลิกของผู้แนะแนวที่พึงประสงค์
ประวัติของการแนะแนว เริ่มแรก U.S.A. ซานฟานซิสโก (1895) ในปี 1908 U.S.A Boston เริ่มแรกเป็นการแนะแนวอาชีพ ได้มีการจัดตั้งสำนักงานอาชีพโดย Frank Parson (บิดาแห่งการแนะแนว)
หลักการแนะแนวอาชีพ 1. การเข้าใจตนเองในด้านต่างๆ Frank Parson ได้กำหนดไว้ 3 ประการดังนี้ 1. การเข้าใจตนเองในด้านต่างๆ 2. ความรู้เกี่ยวกับอาชีพต่างๆในสังคม 3. การพิจารณาข้อมูลทั้ง 2 ส่วนเพื่อการตัดสินใจ
ผู้ช่วยของ Frank Parson คือ Louis P. Nash และ Frank P. Goodwin สำรวจเรื่องการแนะแนวในปี 1910 มีการรื้อฟื้นการส่งเสริมการแนะแนวโดยเพิ่มหลักสูตรในโรงเรียนมัธยม Frank P. Goodwin จัดทำการแนะแนวในมลรัฐซินซินเนติและโอไอโอในปี 1911 จัดให้มีการสอนเรื่องอาชีพการแนะแนวการสถาบันการศึกษาและลดอาชีพและปรับปรุงหลักสูตรของโรงเรียนมัธยม