นิทานเรื่อง กากับเหยือกน้ำ จัดทำโดย ด. ญ. นิศาชล เทพวงค์ เลขที่๒๘ ชั้นม. ๑ / ๓ เสนอ คุณครูณัฐวุฒิ พิงค์แก้ว
วันหนึ่งในฤดูร้อน … ที่มีอากาศร้อนจัด พระอาทิตย์ได้ส่องแสงแผดเผา … ไปทั่วทุกแห่ง หน น้ำในห้วย หนอง คลอง บึงแห้งผาก … จนไม่มีน้ำ เหลืออยู่เลย
มีกาตัวหนึ่ง … พยายามบินหาน้ำดื่มด้วยความหิว กระหาย มันจึงบินไปหาน้ำทานแต่ก็ไม่มีเลยเพราะเป็นหน้าแล้ง
มันจึงบินไปเรื่อยๆแล้ว มันก้อเหนื่อยจึงหยุดพัก แล้วมันก็เหลือบไปเห็น ขวดน้ำ
จนกระทั่งมันบินไปพบเหยือก น้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งตั้งอยู่ ที่ก้นของเหยือกน้ำมีน้ำขังอยู่ … เจ้ากาดีใจมาก … มันอยากดื่ม น้ำในเหยือกนี้ให้ได้
แต่มีน้ำเหลืออยู่ในเหยือกน้อย เกินไป จนใช้จุ่มลงไม่ถึง มันจึง พยายามอยุ่นาน
มันจึงพยายามเอียง เหยือกแต่ก็เอียงไม่ ไหวมันจึงคิดหาอยู่ นาน
และไม่ว่าจะทำอย่างไร … เจ้ากาก็ไม่สามารถที่จะเอาปาก ยื่นลงไปกินน้ำได้ซะที …
จนในที่สุด … เจ้ากาก็คิดขึ้น ได้ … มันใช้ปากคาบก้อนหิน เล็กๆ ใส่ลงไปในเหยือกทีละ ก้อนๆๆ …
และสังเกตเห็นว่าน้ำในเหยือก เอ่อขึ้นมา ดังนั้น … มันจึงพยายามคาบ ก้อนหินทีละก้อนใส่ในเหยือก น้ำ จนน้ำสูงขึ้นมาถึงปากคอ เหยือก …
จนสามารถใช้จะงอยปากดื่มกิน น้ำได้ ด้วยเหตุนี้ … กาตัวนั้นจึงได้กิน น้ำจนอิ่ม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ การกระทำบางอย่างใช้กำลัง อย่างเดียว … ไม่สำเร็จ … ต้อง ใช้ปัญญาความฉลาดเข้าช่วย ด้วย ”