พ่อไก่

มีครอบครัวไก่อยู่ครอบครัวหนึ่ง มีพ่อไก่  แม่ไก่  และลูกๆอยู่ หลายๆตัว เจ้าพ่อไก่ตัวนี้ ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กเมื่อยังจำความได้  ในทุกทุกเช้าก็จะบินขึ้นไปบนต้นไม้ แล้วก็ขันอย่างเต็มเสียง ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นทุกๆวัน  ด้วยความภาคภูมิใจอยู่ในจิตตัวเอง ว่าข้านี่แหละที่เป็นผู้ทำให้พระอาทิตย์ขึ้นมาเป็นประจำในทุกๆเช้า กิจวัตรนี้เป็นสิ่งที่พ่อไก่ทำเป็นประจำให้ลูก   เมีย  และครอบครัวเห็นเรื่อยมาจนกระทั่งพ่อไก่อายุมากขึ้น 

อยู่มาวันหนึ่งในช่วงเช้าตรู่ ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น พ่อไก่ก็จะบินขึ้นต้นไม้ไปทำกิจวัตรเหมือนเดิมอย่างที่เคยทำมา  เพียงแต่วันนี้ ด้วยสังขารที่ชราขึ้น เนื่องจากวันเวลาที่ผ่านพ้นมาเนิ่นนานนั้น ทำให้แรงที่มีอยู่ของพ่อไก่เพียงพอเพียงแค่บินภาวะความเป็นผู้นำ พ่อไก่ก็พยายามสุดฝีมือในการเปล่งขึ้นไปได้  แต่ก็ไม่มีเหลือพอที่จะขันได้อีกแล้ว  แต่ด้วยเสียงออกไปจนได้ 

...หลังจากนั้นไม่นาน  แสงทองสีอำพันก็ทอดยาวมาจากขอบฟ้าอีกด้านหนึ่ง เป็นสัญญาณว่าพระอาทิตย์ยังคงขึ้นเหมือนอย่างเดิมที่มันเคยเป็นมาอีกหนึ่งวันพ่อไก่นึกดีใจและหยิ่งผยองในตัวเองยิ่งขึ้น ที่แม้แค่เสียงเพียงส่วนหนึ่งของมัน ก็ยังสามารถทำให้โลกดำเนินต่อไปได้อีกหนึ่งวัน

เป็นอยู่อย่างนั้นมาระยะหนึ่ง จนพ่อไก่แก่มากแล้วและก็ยังปีนขึ้นไปเหมือนเดิม มีแรงพอขันได้เล็กน้อยเหมือนเดิม แต่คราวนี้ตกลงมาจากกิ่งไม้ บาดเจ็บสาหัส  และชีวิตกำลังจะจบสิ้น  เมื่อเห็นดังนั้นพ่อไก่เรียกเมียและลูกๆมาทันที เมื่อลูกเมียมา  เห็นสภาพของพ่อไก่แล้ว  ลูกไก่ตัวซึ่งเป็นพี่คนโตรีบบอกพ่อทันทีว่า "พ่อครับๆ  ถ้าพรุ่งนี้พ่อไม่ไหว ให้ผมขึ้นไปขันเรียกพระอาทิตย์บนกิ่งไม้แทนพ่อให้มั๊ย"

พ่อไก่ได้ยินดังนั้น ลืมความเจ็บ แล้วชี้หน้าด่าลูกว่าน้ำหน้าอย่างเจ้าเหรอจะสามารถเรียกพระอาทิตย์ให้ขึ้นได้  อย่าได้หวังเลย  เจ้ากับน้องๆและแม่ ควรรีบไปหาที่อยู่ใหม่ให้โดยเร็วที่สุด เพราะนับจากวันนี้เป็นต้นไป พระอาทิตย์จะไม่มีวันขึ้นอีกแล้ว เพราะข้าจะไม่สามารถขันได้อีกต่อไป  โลกเราจะเกิดกลียุค  มนุษย์จะเข้าสู่ยุคน้ำแข็ง  เนื่องจากไม่มีพระอาทิตย์ มาทำให้เกิดวัฏจักรธรรมชาติใดใดอีกต่อไปแล้ว พูดยังไม่ทำจบเรื่องที่ตั้งใจ  พ่อไก่ก็สิ้นลม

วันต่อมาในช่วงเช้าตรู่ กลุ่มลูกไก่และแม่กำลังเดินทาง ไม่ไกลจากที่พักเดิมนัก (เพราะไก่เดินช้า) ก็มีแสงทองอำพันพาดผ่านทางเดินที่กลุ่มลุกไก่กำลังเดินอยู่  ...พระอาทิตย์ยังคงขึ้นในวันถัดมา...สายน้ำยังคงไหล ...ใบไม้ยังคงหล่น...สรรพสิ่งต่างๆในธรรมชาติล้วนเกิดขึ้นและดำเนินต่อไปตามวัฎจักรของมัน...เราเป็นเพียงผู้มาอาศัยในเศษเสี้ยวเวลาช่วงหนึ่งเท่านั้น พ่อไก่ไม่เข้าใจความจริงอันพิเศษข้อนี้  มัวแต่ลำพองอยู่ในโลกของตนว่า ตนนั้นเป็นผู้สำคัญ ที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปได้  ซึ่งความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่

องค์กรตั้งมาอยู่ก่อนเรามา และองค์กรจะอยู่ต่อไปเมื่อเราจากไป และองค์กรจะอยู่ต่อไปเมื่อเราจากไป  ดังนั้นให้คิดไว้เสมอว่าตอนไม่มีเราอยู่แล้ว องค์กรน่าจะสามารถเจริญเติบโตได้