วิธีการแสวงหาความรู้
ยุคโบราณ โดยบังเอิญ (By Chance) เช่น การพบไฟฟ้า ฯลฯ โดยธรรมเนียมประเพณี (By Tradition) เช่น การแสดงความเคารพ ฯลฯ โดยผู้เชี่ยวชาญ (By Expert) คือมีคนรู้ในเรื่องนั้น และมีผู้ทำตาม โดยผู้รอบรู้ (By Authority) ในเรื่องนั้น และผู้อื่นได้รู้ตาม โดยประสบการณ์ส่วนตัว (By Personal Experience) โดยลองผิดลองถูก (By Trial and Error) ลองเสี่ยงทำ ถ้าถูกก็เก็บจดจำไว้เป็น ความรู้ ถ้าผิดก็เป็นความรู้ว่าผิด ยุคโบราณ
ยุคอริสโตเติล (Aristotle) หลักของเหตุและผล (Syllogitic Reasoning) หรือวิธีอนุมาน (Deductive Reasoning) ขั้นที่ 1 เหตุใหญ่ (Major Premise) เป็นข้อตกลงที่กำหนดขึ้น ขั้นที่ 2 เหตุย่อย (Minor Premise) เป็นเหตุเฉพาะกรณีใดๆ ขั้นที่ 3 สรุป (Conclusion) พิจารณาสรุปจากความสัมพันธ์ของเหตุใหญ่และเหตุย่อย ยุคอริสโตเติล (Aristotle)
ยุคฟรานซิสเบคอน (Francis Becon) ใช้วิธีการสังเกตโดยตรง เมื่อได้หลักฐานจากการ สังเกตแล้ว จึงสรุปเป็นกฏเกณฑ์หรือทฤษฎี วิธีการนี้เรียกว่า การอุปมาน (Inductive Method) ขั้นที่ 1 มีการเก็บรวบรวมข้อมูล (Data) ขั้นที่ 2 วิเคราะห์ข้อมูล (Generalization) ขั้นที่ 3 สรุป (Conclusion) ยุคฟรานซิสเบคอน (Francis Becon)
ยุคชาร์ล ดาวิน (Charles Dawin) นำวิธีการอนุมานและอุปมานมารวมกัน เรียกว่า วิธีอนุมานและอุปมาน (Deductive and Inductive Method) ยุคชาร์ล ดาวิน (Charles Dawin)
ระเบียบวิธีทางวิทยาศาสตร์ (Scientific Method) กำหนดปัญหาและขอบเขตของปัญหา (Problem) ตั้งสมมติฐาน (Formulating Hypothesis) เก็บรวบรวมข้อมูลและวิเคราะห์ข้อมูล (Collecting of Data and Analysis of Data) ตีความข้อมูล (Interpret of Data) และตรวจสอบผล (Verification) สรุปผล (Conclusion) ระเบียบวิธีทางวิทยาศาสตร์ (Scientific Method)