การเขียนแสดงความรู้ คนสมัยโบราณมีการถ่ายทอดความรู้จากรุ่นสู่รุ่น ด้วยการเขียนบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร เช่น การจารึกไว้ในศิลาจารึก การบันทึกตำรายาในสมุดข่อย ถ้าไม่มีการบันทึกไว้ความรู้ก็จะสูญหาย ปัจจุบันมีความรู้ใหม่ๆ เกิดขึ้นมากมาย โดยผู้รู้เขียนแสดงความรู้เป็นตำรา บทความ สารคดีต่างๆ ผู้เรียนจึงควรฝึกเขียนแสดงความรู้ เพื่อถ่ายทอดสิ่งที่ตนเองรู้ให้ผู้อื่นทราบและเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน

หลักการเขียนแสดงความรู้ ๑) มีจุดประสงค์ในการเขียนชัดเจนว่าต้องการจะสื่อสารเรื่องอะไร ให้ความรู้ ให้ประโยชน์แก่ผู้อ่านอย่างไร ๒) กำหนดหัวเรื่องที่ผู้เขียนต้องมีความรู้และมีข้อมูลประกอบการเขียน ๓) ศึกษาค้นคว้า รวบรวมความรู้ ความคิด ให้เป็นระบบ เพื่อจัดทำโครงเรื่องและลำดับเนื้อหาในการเขียนถ่ายทอดให้ผู้อ่านเข้าใจได้ชัดเจน ๔) เขียนอธิบายตามลำดับโครงเรื่อง โดยใช้ภาษาให้สละสลวย ใช้ประโยชน์ง่าย เหมาะสมกับวัยผู้อ่าน

การเขียนแสดงภาพ / พรรณนาโวหาร มีจุดมุ่งหมายในการเขียนต่างจากบรรยายโวหาร คือ มุ่งให้ให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ซาบซึ้งเพลิดเพลินไปกับข้อความนั้น การเขียนพรรณนาโวหารจึงยาวกว่าบรรยายโวหารมาก แต่มิใช่การเขียนอย่างเยิ่นเย้อ เพราะพรรณนาโวหารต้องมุ่งให้ภาพและอารมณ์ ดังนั้น จึงมักใช้การเล่นคำ เล่นเสียง ใช้ภาพพจน์ แม้เนื้อความที่เขียนจะน้อยแต่เต็มด้วยสำนวนโวหารที่ไพเราะ อ่านได้รสชาติ

หลักการเขียนพรรณนาโวหาร 1. ต้องใช้คำดี หมายถึง เลือกสรรถ้อยคำเพื่อให้สื่อความหมาย สื่อภาพ สื่ออารมณ์เหมาะสมกับเนื้อเรื่องที่ต้องการ พรรณนา ควรเลือกคำ ที่ให้ความหมายชัดเจน ทั้งอาจต้องเลือกให้เสียงคำสัมผัสกัน เพื่อเกิดเสียงเสนาะอย่างสัมผัสสระ สัมผัสอักษรในงานร้อยกรอง 2. ต้องมีใจความดี แม้จะพรรณนายืดยาว แต่ใจความต้องมุ่งให้เกิดภาพ และอารมณ์ความรู้สึกสอดคล้องกับเนื้อหาที่กำลังพรรณนา

หลักการเขียนพรรณนาโวหาร 3. อาจต้องใช้โวหาร ภาพพจน์ คือ การเปรียบเทียบเพื่อให้ได้ภาพชัดเจน และมักใช้ศิลปะการใช้คำ ที่ เรียกว่า ภาพพจน์ประเภทต่าง ๆ ทั้งนี้ เป็นวิธีการที่จะทำให้พรรณนาโวหารเด่น ทั้งการใช้คำและการใช้ภาพที่แจ่มแจ้ง อ่านแล้วเกิดจินตนาการและความรู้สึกคล้อยตาม 4. ในบางกรณีอาจต้องใช้สาธกโวหารประกอบด้วย คือ การยกตัวอย่างเพื่อให้เกิดความแจ่มแจ้ง โดยยกตัวอย่างสิ่งที่ละม้ายคล้ายคลึงกัน เพื่อให้เกิดภาพและอารมณ์เด่นชัด พรรณนาโวหารมักใช้กับการชมความงาม ต่าง ๆ เช่น ชมสถานที่ สรรเสริญบุคคล หรือใช้พรรณนาอารมณ์ ความรู้สึก เช่น รัก เกลียด โกธร แค้น เศร้าสลด เป็นต้น

ตัวอย่างพรรณนาโวหารแบบร้อยแก้ว …ขณะพระองค์เสด็จมาใกล้เบญจคีรีนครคือราชคฤห์ เป็นเวลาจวนสิ้นทิวาวาร แดดในยามเย็นกำลังลงสู่สมัยใกล้วิกาล ทอแสงแผ่ซ่านไปยังสาลีเกษตร แลละลิ่วเห็นเป็นทางสว่างไปทั่วประเทศสุดสายตา ดูประหนึ่งมีหัตถ์ทิพย์มาปกแผ่อำนวยสวัสดี เบื้องบนมีกลุ่มเมฆเป็นคลื่นซับซ้อนสลับกันเป็นทิวแถว ต้องแสงแดดจับเป็นสีระยับวะวับแววประหนึ่งเอาทรายทองมาโปรยปราย เลื่อนลอยละลิ่วๆ เรี่ยๆ รายลงจดขอบฟ้า (กามนิต : เสฐียรโกเศศและนาคะประทีป )

ตัวอย่างการเขียนแสดงภาพ เบื้องหน้าเป็นความสดใสของดอกซากุระ ซึ่งผลิบานดอกสีชมพูเต็มต้น ความอ่อนโยนที่สุขล้นนั้นเต็มเปี่ยมในคลองสายตา หากในขณะเดียวกันยังคงมองเห็นอาคารญี่ปุ่นสูงหลายชั้นทางขวามือ เหลี่ยมโค้งที่ประณีตสร้างสีสันที่บรรจงแต่ง ไม่ว่าผู้ใดได้พบเห็นย่อมเอ่ยชมถึงความละเอียดลออได้เต็มปากว่าสวยงามยิ่งนัก ยามมองเลยผ่านความสวยงามทั้งที่มนุษย์เป็นผู้สร้างขึ้นและธรรมชาติเป็นผู้สร้างขึ้นแล้ว จะพบเห็นเมืองที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เมืองที่แม้จะมีขนาดใหญ่เปี่ยมล้นด้วยผู้คน หากแต่เมื่อมองลงมาจากที่สูงเมืองอันแออัดใหญ่โตกลับดูเล็กลงไปถนัดตา ถัดออกไปคั่นด้วยผืนป่าเขียวขจี ภูเขาสูงไกลตาตั้งเด่นเป็นสง่า ฐานภูเขาสีครามเข้มใต้ท้องฟ้าสีครามอ่อน ความงามของภูเขาที่ขึ้นชื่อสวยที่สุดในญี่ปุ่น เห็นเด่นชัดในเวลากลางวันที่แสงแดดกำลังเจิดจ้า พิศไปแล้วยอดเขาซึ่งมีสีขาวเฉกเช่นเดียวกับกลุ่มเมฆเบื้องหลังราวกับกำลังส่องสว่างออกมามากกว่าปกติ ระยับตาประทับใจยิ่งนัก