เราทุกคนมาในโลกนี้ พร้อมกับกางเขนที่ต้องแบกตลอดการเดินทางแห่งชีวิต
บางคนจะหยุดและคิดว่า “มันหนักเกินไป แล้วเมื่อไหร่ฉันจะถึงที่หมายเล่า?”
ข้าแต่พระเจ้า มันหนักเกินไป กรุณาตัดออกสักหน่อยเถิด
แล้วเขาก็เริ่มตัดทิ้ง….
“โอ้โห มันเบาลงจริงๆ” เขาก้าวเร็วขึ้น
เขาเดินต่อไปสักพักหนึ่ง แม้กางเขนถูกตัดออกไปบ้างแล้ว ก็ยังรู้สึกหนักเหลือเกินสำหรับเขา
ข้าแต่พระเจ้า โปรดตัดออกอีกสักหน่อยเถิด ข้าพเจ้าจะได้แบกมันได้ดีขึ้น
ตัดแล้ว ตัดอีก..ตัดแล้ว ตัดอีก..
ข้าแต่พระเจ้า ขอบพระคุณจริงๆ
เขาเดินแซงคนอื่นโดยไม่ยากนัก ดูเอาเถิด เขาเดินฮัมเพลงไป ขณะที่คนอื่นๆตะเกียกตะกายไปข้างหน้า
แต่แล้ว โดยไม่คาดคิด ก็ปรากฏช่องเหวขวางอยู่ข้างหน้า ไม่มีสะพานหรือถนนอื่นที่จะไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้
ให้เราใช้กางเขนของเราพาดข้ามไปดีกว่า
อ้าว! ของฉันมันสั้นเกินไปนี่
ที่สุด เขากลายเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งอยู่ข้างหลัง
บางครั้ง หรือเสมอไปด้วยซ้ำ ที่ภาระแห่งชีวิตก็คือเครื่องมือ . บางครั้ง หรือเสมอไปด้วยซ้ำ ที่ภาระแห่งชีวิตก็คือเครื่องมือ ที่ช่วยให้เราข้ามเหวแห่งความยากลำบาก ในชีวิตของเรานั่นเอง Penelope Cao MSN:penelopecao@live.cn Penelope Cao MSN:penelopecao@live.cn