ทำไม? บางครั้ง... ความแตกต่างเป็นปัญหา ความแตกต่างไม่เป็นปัญหา
หลายสิ่งในชีวิตไม่อาจอธิบายได้ได้แต่เป็นพยานว่าเกิดขึ้นจริงๆ เท่านั้น... กรุงไนโรบี(เอเอฟพี) ลูกฮิปโป้ รอดตายจากคลื่นสึนามิที่เข้าประทะชายฝั่งเคนยา พบชะตาชีวิตใหม่ผูกสัมพันธ์กับเต่ายักษ์เพศผู้อายุกว่าศตวรรษ ที่ศูนย์รักษาพันธุ์สัตว์เมืองมอมโบซ่า
ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ผู้สื่อข่าวรายงานว่า...ฮิปโป้น้อยชื่อเล่นว่า “โอเว่น” หนัก ๓๐๐ กิโลกรัม ได้ถูกคลื่นในแม่น้ำซาบากิพัดพาออกไปในมหาสมุทรอินเดีย แต่ชะตายังดีที่คลื่นสึนามิได้พัดพาเขากลับมายังฝั่งได้ และซมซานอยู่ชายหาดจนเจ้าหน้าที่ศูนย์รักษาพันธุ์สัตว์ป่าได้เข้าช่วยเหลือนำมาฟื้นฟูสภาพในศูนย์ จนทุกวันนี้
มันเหลือเชื่อมากๆ.. คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้าฮิปโป้น้อยอายุไม่เต็ม ๑ ขวบนี้ จะผูกสัมพันธ์ยึดถือเอา เฒ่า “บูตู” เต่ายักษ์พื้นเมือง อายุเป็น๑๐๐ ปีนี้เป็น “แม่” และเจ้าบูตูก็ดูจะพอใจเป็นสุขยิ่งกับฐานะใหม่นี้ Paul Kahumbu นักอนุรักษ์ ประจำ Lafarge Park กล่าวกับ เอเอฟพี ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
Paul ให้รายละเอียดว่า เหมือนเช่นที่เราเห็นลูกฮิปโป้เดินตามแม่ของมันต้อยๆๆ ใครเข้าไปใกล้บูตู โอเว่นเขาจะตาขวาง แสดงกิริยาปกป้อง “แม่”มีกระดองของตนทุกทีไป
ตามมาตรฐานชีวิตฮิปโป้แล้ว อายุของโอเว่นนี้ยังถือเป็นเด็กน้อยอยู่ เขาเป็นกำพร้าเมื่อยังเล็กมาก โดยธรรมชาติฮิปโป้นั้นเป็นสัตว์สังคม ลูกๆจะอยู่กับแม่นานประมาณ ๔ ปี หากขาดแม่ก็มักจะตรอมตายไปเสมอ Paul ชี้ว่าโอเว่นโชคดีมากที่ให้บูตูมาเป็นแม่แทน
ชีวิตไม่ได้มีแต่จำนวนครั้งของลมหายใจที่เราสูดเข้าไป ชีวิตนั้นมีคุณค่า และวัดจากจำนวนประสบการณ์ดีๆที่เราได้พบพาน และเต็มตื้นจนลืมหายใจ เช่นความรักระหว่างโอเว่นผู้เคราะห์ร้าย กับบูตูผู้แสนเหงาและใจดีเช่นนี้
ต้องขอบคุณเขาทั้งสอง ต้องขอบคุณเขาทั้งสอง...ที่ทำให้เราได้ตระหนักรู้ว่า ความแตกต่างระหว่างเรานั้นไม่สำคัญเลย หากเราต้องการซึ่งกันและกัน ชีวิตที่เป็นสุขคือชีวิตที่หล่อเลี้ยงด้วยความรัก และชัดเจนแล้วว่าความรักก็คือความสามารถที่รู้จักมองลึกเลยผ่านความแตกต่างระหว่างกัน จนพบเส้นทางที่จะเดินไปด้วยกันได้จนกว่าจะตายจากกันไป ขอขอบคุณโอเว่นและบูตูในบทเรียนอันมีค่านี้
สวัสดี...โลกนี้มีอะไรสวยงามมากมายจริงๆ จงพร้อมที่จะยิ้มอยู่เสมอ...เอ้า..ยิ้มๆๆๆ