บทกวีสำหรับนิสิตนักศึกษา ปี 2517 บทกวีสำหรับนิสิตนักศึกษา ปี 2517
งานวรรณกรรมที่สะท้อนภาพสังคมอย่างตรงไปตรงมาตามสายตาของผู้ประพันธ์ ผ่านการใช้พลังคำ ย่อมมีอำนาจการจูงใจที่ได้ผล บทกวีต่อไปนี้ สะท้อนให้นิสิตนักศึกษายุคปัจจุบัน “ดูหนัง ดูละคร แล้วย้อนดูตัว”
สวัสดีนิสิตนักศึกษาสาว แต่งตัวราวนาง (สาว) อัปสร รูปร่างก็อรชร เอวอรก็บางดี ทาคิ้วเสียโค้งดังศรศิลป์ นัยน์ตาสีนิลดูสดสี ลิปสติคเต็มปากเหมือน “มาลี” สองแก้มก็มีสีชมพู กระโปรงเปิดขาอ่อนชัด เข็มขัดเหมือนรองสะดืออยู่ เสื้อรัดอกตั้งสะพรั่งพรู งามหรูเครื่องหมายสถาบัน
ใส่รองเท้าส้นสูงหกนิ้ว สูงลิ่วเชียวสาวสวรรค์ แหวนกำไลประดับประดาสารพัน ช่างสรรหามาประดับตัว พูดจาพาทีระรี้ระริก กระเซ้ากระซิกจุ๋มจิ๋มยิ้วหัว เยื้องย่างแต่ละคราน่ากลัว กระโปรงยั่วแกว่งแทบเห็นกางเกงใน
มาเรียนหนังสือหรือสาวสาว ค่าแต่งตัวราวราวสักเท่าไหร่ เด็กเด็กชนบทยากไร้ แทบไม่มีอะไรใส่ไปโรงเรียน อาจารย์ประสิทธิ์ รุ่งเรืองรัตนกุล เขียนขึ้นและเผยแพร่ครั้งแรกใน “อักษรศาสตรพิจารณ์” เมื่อปี 2517
ทำไมบทกวีนี้จึงจับใจ ความเรียบง่ายของการใช้ภาษา พลังการวิพากษ์ด้วยการหักมุมถามหาจิตสำนึกของการเป็นนักศึกษาในบาทสุดท้าย
ศิลปอยู่ยงคงกระพันผ่านวารเวลา จากปี 2517 ถึงปัจจุบัน ปัญหาของวัยรุ่นทุกยุคทุกสมัยไม่ใช่ปัญหาใหม่ การขาดจิตสำนึกเพื่อสังคมคือปัญหาที่เกิดขึ้นและดำเนินมาอย่างยาวนาน