นิทาน เรื่อง ไม่พอใจในสิ่งที่มี นิทาน เรื่อง ไม่พอใจในสิ่งที่มี
มีอีกาฝูงหนึ่งหลังจากกินอาหารเสร็จก็มาประชุมถกปัญหากัน แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เหล่าอีกาไม่พอใจก็คือ ขนสีดำของมันนั่นเอง ถึงแม้จะเป็นสีดำสนิทเงางาม แต่พวกมันกลับไม่ชอบ
พวกอีกากลับหลงใหลขนอันเป็นสีขาวบริสุทธิ์ของหงษ์ และก็พากันอิจฉาอยากมีขนสีขาวๆ เหมือนหงษ์บ้าง
กาตัวหนึ่งพูดขึ้นว่า "ข้าว่าเป็นเพราะหงษ์ชอบลงอาบน้ำบ่อยๆ และได้อาศัยอยู่ข้างลำธาร จึงทำให้ขนเป็นสีขาว”
อีกตัวจึงได้พูดตอบว่า "เออ คิดๆ ดูอาจจะจริงอย่างที่นายว่าก็ได้ถ้างั้ นพวกเราควรจะว่ายน้ำกันบ่อยๆ และพักอยู่ใกล้สระน้ำซะเลย เราจะไดัมีขนสีขาวเหมือนหงษ์ไง ..โห..แค่คิดก็เท่ห์แล้ว"
เมื่อทุกตัวลงความเห็นเหมือนกันเรียบร้อยแล้ว พวกอีกาทั้งหมดได้พากันละทิ้งรังเก่าของตัวเอง ที่อยู่กันมานานแสนนาน แล้วอพยพกันไปอยู่ใกล้ๆ กับริมลำธาร
เมื่อมาถึงพวกอีกาพากันเฮโลลงไปอาบน้ำกันอย่างสนุกสนาน โดยลืมไปว่าตัวเองนั้นเป็นอีกา พากันเล่นน้ำตลอดทั้งวันทั้งคืนเพราะคิดว่า ยิ่งแช่น้ำนานเท่าไหร่ ยิ่งขาวได้เร็วขึ้นเท่านั้น
แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ ขนก็ยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิม เมื่อกาทั้งหลายเหน็ดเหนื่อยพากันขึ้นจากน้ำไม่ทันข้ามวัน แต่ละตัวเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ จากนั้นไม่นานก็พากันป่วยไข้ไปตามๆ กัน
อีกาทั้งหลายก็พากันเจ็บป่วยล้มตายกันทีละตัวสองตัว ในที่สุด อีกาทั้งหลายก็พากันเจ็บป่วยล้มตายกันทีละตัวสองตัว ในที่สุด....ก็เหลือแต่ซากความทรงจำสุดท้าย ของอีกาที่อยากจะเป็นหงส์
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การไม่พอใจในสิ่งที่มีของตนเองนั้น บางครั้งไม่ได้สำเร็จเสียทุกอย่าง และบางครั้งอาจนำไปสู่หายนะได้