เรื่องราวเกี่ยวกับนาย นครินทร์ เทินเกษม รหัส สาขา การตลาด คณะศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์

 ชื่อเล่น ปอ  เกิดวันที่ 6 มีนาคม 2538  สถานที่เกิด รพ. มิชชั่น กรุงเทพฯ  กรุ๊ปเลือด โอ  สีที่ชอบ น้ำเงิน  สัตว์ที่ชอบ หนู กระต่าย กระรอก สุนัข แมว  มีพี่น้องทั้งหมด ( รวมตัวเอง ) 2 คน  งานอดิเรก ร้องเพลง เล่นเกม ดูหนัง

เรื่องราวเริ่มขึ้นตั้งแต่ผมยังเด็กๆในตอนที่ยังเป็นทารก แม่ผมเปิดเป็นร้านสถานบันเทิง พ่อผมทำงานเป็นหัวหน้า แผนกบริษัทหนึ่ง ผมกินนมแม่ได้ถึงประมาณ 3 เดือน หลังจากนั้นแม่ก็หาคนมาเลี้ยงดูผม เพราะท่านไม่ว่าง จากงาน เขาก็เลี้ยงดูผมอย่างดีโดยอาศัยอยู่ที่บ้านแม่ไป อีก 3 เดือน ระหว่างนั้นผมก็มีโอกาสได้ถ่ายรูปกับนักร้อง หลายๆคนที่มาร้องเพลงที่ร้านของแม่ หลังจากนั้น พอ ผมมีอายุ 6 เดือนกว่าๆ ท่านที่เลี้ยงดูผมก็อยากจะหางาน ทำไปด้วย เพราะผมเริ่มรู้เรื่องแล้ว ผมไม่ค่อยร้องและว่า นอนสอนง่าย

ท่านที่เลี้ยงดูผมได้เริ่มค้าขายผ้าตัดชุด ใน ระยะแรกๆพวกเราไปกันลำบากเพราะผมต้อง ไปด้วย เนื่องจากท่านที่เลี้ยงดูห่วงและรักผม มากจึงตกลงกับแม่ว่าจะเลี้ยงดูต่อ ผมจึงต้อง นอนที่ซอกรถกระบะระหว่างที่นั่งข้างหน้ากับ ข้างหลัง ( ที่วางเท้าเบาะหลัง ) พวกเราจะเดินทาง ไปต่างจังหวัดกันเพื่อขายของ ดึกที่ไหนนอนที่ นั่น หิวที่ไหนกินที่นั่น ยิ่งผมเป็นเด็กที่ง่ายๆหลับ อย่างเดียวเลยสะดวกไม่ว่าจะไปไหน พวกเรา ไปวันจันทร์ถึงวันศุกร์และเสาร์กับอาทิตย์ กลับมาหาพ่อแม่ จนผมอายุได้ 2 ขวบ

เมื่อผมอายุ 2 ขวบ แม่ก็เอาตัวผมไว้ที่บ้าน ให้ ฝึกจับนู้นอ่านนี่และท่องเลขบ้าง จนผมอายุได้ 3 ขวบ แม่ก็พาผมไปเข้าเรียนอนุบาลที่โรงเรียนมหา สวัสดิ์ ที่นั่นยังไม่เจริญเท่าไหร่ ในตอนนั้นผมไม่ ตั้งใจเรียนเลยและร้องไห้บ่อยในตอนแรกๆที่แม่ไป ส่ง จนผมได้รู้จักกับเพื่อนและเริ่มสนิทกัน ครูก็ชอบ ให้เรานอนกลางวันโดยผมต้องแบกที่นอนทั้งขาไป และขากลับ จนจบชั้นอนุบาล 1

พอขึ้นอนุบาล 2 แม่ผมก็มีปัญหากับหุ้นส่วนที่ เปิดร้านด้วยกัน ทำให้ต้องปิดร้านลงไป แล้วย้ายมา อีกสถานที่หนึ่งแล้วพักการทำงานโดยท่านที่เลี้ยงดู ก็ย้ายออกไปและขายของ ผมถูกย้ายมาเรียนที่ โรงเรียนพระตำหนักสวนกุหลาบ มหามงคล โดยไม่ ทันล่ำลากับเพื่อน มันทำให้ผมไม่อยากจะเรียนเลย ผมยังต้องแบกที่นอนไปและกลับเหมือนเคย กว่าผม จะมีเพื่อนใหม่ก็ประมาณ 1 เดือนได้ ผมเรียนจนจบ อนุบาล

เมื่อผมขึ้นชั้นประถมที่โรงเรียนเดิม ผมก็ติด นิสัยจากอนุบาลมา คือความขี้เกียจและไม่ตั้งใจ เรียน แม่ผมก็ต่อว่าผมเสมอแต่ผมกลับไม่สนใจ แล้ว แม่ก็ไปเปิดร้านเกม ผมก็ยิ่งเล่นแต่เกม ถึงขนาดแอบ ตื่นตอนตี 5 มาเล่นเลย เมื่อผลการเรียนเทอมแรก ของ ป.1 ออกมา ผมอยู่อันดับที่ 34 จาก 35 คน แม่ ตีผมแรงมาก ผมเลยขยันขึ้นมาอีกนิด จนสิ้นเทอม 2 ผลออกมาคือผมอยู่อันดับที่ 33

เมื่อขึ้น ป.2 อาจารย์ประจำชั้นสอนวิชา คณิตศาสตร์ ท่านเลยชอบเอาแผนผังที่ต้องบวก ลบ คูณ และหารเลขต่อๆกัน ทำให้ผมเริ่มชอบเรียนมาก ขึ้นเพราะมันสนุก พอกลับบ้าน ผมก็เริ่มไปบ้านคนที่ เลี้ยงดูผมแต่เกิด และท่านก็สอนผมคิดเลขด้วยการ เล่นไพ่ ทำให้ผมเก่งวิชาคณิตศาสตร์และเริ่มสนใจ เรียนมากกว่าเดิม ผลการเรียนออกมา ผมอยู่อันดับ 8 จาก 35 คน จากนั้นผมก็รักษาระดับการเรียนจนจบ ม.6

 พอก้าวเข้าสู่ระดับปริญญา เป็นช่วงที่ผมรอคอย เพราะไม่ต้องคอยตื่นเช้า ชีวิตเริ่มสนุกมากกว่าเดิม ผมได้ไปอยู่หอในซึ่งแรกๆก็ลำบากมาก แต่พอเริ่ม สนิทกับพี่ห้อง เขาก็เริ่มพาไปเที่ยวหลายๆที่ พาไป กินหอยบ้าง เอาผักมาทำสุกี้บ้าง ขับรถกินลมตอน กลางคืนบ้าง แน่นอนว่าผมยังคงปรับตัวให้เข้ากับ มหาลัยได้ เกรดเลยยังสามารถรักษาระดับไว้ที่เดิม จนปัจจุบัน

 อาจมีการแต่งเติมและปิดบังบางส่วนเพื่อเพิ่ม อรรถรสและรักษาความเป็นส่วนตัว  ข้อมูลชุดนี้ใช้เพื่อการทำงานเท่านั้น ห้ามมิให้ ปลอมแปลงหรือแก้ไขเด็ดขาด