Download ใน หรือ

การภาวนา คือ การอบรมจิตให้มี ความสงบ เป็นการชำระจิตใจให้สงบ จากอารมณ์ต่างๆ ยิ่งเป็นการ ละเอียดไปกว่าการรักษาศีลอีก จิตของเราถ้ายังไม่สงบตราบใดแล้ว มันก็จะต้องยุ่งวุ่นวายอยู่ตราบนั้น เมื่อมาฝึกหัดภาวนา เห็นโทษ เห็น ภัย ของความยุ่งยากไม่สงบด้วยตัน เองแล้ว เราก็จะพยายามทุกวิถีทางที่ จะละความไม่สงบ เมื่อสิ่งใดที่ละได้ แล้วอารมณ์ใดที่วางได้แล้วเราก็ จะต้องรักษาไม่ให้สิ่งนั้น มันเกิด ขึ้นมาอีก ไม่ใช่ว่าเราละได้แล้วก็แล้ว ไปเลยไม่ต้องคำนึงถึงมันอีก อย่าง ไม่ถูกต้อง เพราะมันอาจสามารถที่ จะฟื้นฟูขึ้นมาใหม่อีก ถ้ามันเกิดมาที หลังจะยิ่งร้ายกว่าเก่า ( ธรรมเทศนาเรื่อง มาร )

การหัดภาวนาเบื้องต้น คือ หัดให้เข้าถึง จิตเป็นหนึ่ง หัดเบื้องต้นก็จริง แต่มันถึง ที่สุดได้ คือ จิตที่สงบนิ่งเป็นหนึ่ง มันก็ถึง ที่สุดแล้ว การฝึกหัดจิต หัดมากหัดน้อย เท่าไรก็ตาม ต้องการให้จิตเข้าถึงที่สุด คือ จิตเป็นหนึ่งเท่านั้น การฝึกหัดจิตไม่ นอกเหนือไปจากจิตเป็นหนึ่ง ส่วนอุบาย ปัญญาที่จะเกิดขึ้น มันเป็นของเฉพาะ บุคคล ( ธรรมเทศนาเรื่อง แก่นของการปฏิบัติ ) ขอจงตั้งใจทำให้จริงจัง และทำความ เลื่อมใสพอใจในกัมมัฏฐานของตนให้แน่ว แน่เต็มที่ ทำนิดเดียวก็จะเป็นผลยิ่งใหญ่ ไพศาล เมื่อทำไปทุกๆ วัน วันละนิดวันละ หน่อย มันหากจะมีวันหนึ่งโดยที่เราไม่ได้ ตั้งใจจะให้เป็นมันหากเป็นเอง คราวนี้ละ เราจะประสบโชคลาภอย่างยิ่งอย่าบอก ใครเลย ถึงบอกก็ไม่ถูกเป็นของรู้และ ซาบซึ้งเฉพาะตนเอง คำว่าภาวนาขี้เกียจและปวดเมื่อย แข้งขาจะหายไปเองอย่างปลิดทิ้ง จะมีแต่ อยากทำภาวนาสมาธิอยู่ร่ำไป ( ธรรมเทศนาเรื่อง ทุกข์ )

เรา เกิดมากี่ภพกี่ชาติก็มาหัดสติตัวเดียวนี้ แต่ก็หัดสติไม่ สมบูรณ์สักที เหตุนั้นจึงควรที่พวกเราจะพากันรีบเร่งหัดสติทุกคนแต่ บัดนี้ อายุอานามมาถึงป่านนี้แล้วเรียกว่าจวนเต็มที จวนจะหมดสิ้น จวน จะตายอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าจะตายวันไหน ควรที่จะหัดสติให้อยู่ในเงื้อมมือ ของตนให้ได้ อย่าให้จิตไปอยู่ในเงื้อมมือของความหลงมัวเมา ผู้ใดจิตไม่อยู่ในอำนาจของตนก็ชื่อว่าเราเกิดมาแล้วเสียเปล่า ได้ฟังคำ สอนของพระพุทธเจ้าเสียเปล่า เปล่าจากประโยชน์ [ จากหนังสือ เทสกานุสรณ์ หน้า ๑๗๑ ]

แก่นสารคือ จิตที่เป็นหนึ่ง จับเอาจิตที่เป็นหนึ่งให้ได้ ครั้งจับเอาจิตที่เป็นหนึ่งได้แล้วรักษาเอาไว้ ให้มั่น ไม่ต้องเอาอื่นใดอีก เอาอันเดียวนั้นเท่านั้นเป็นพอแล้ว ( ธรรมเทศนาเรื่อง แก่นการปฏิบัติ )

ผู้ใดทำใจให้ถึงความเป็นกลางได้ ผู้นั้นจะพ้นจากทุกข์ทั้งปวง [ จากหนังสือเทสรังสีอนุสรณาลัย ]

จิตเป็นสมาธิแล้ว นั่นจึงจะมองเห็น ธรรม คือ ความเกิด ความแก่ ความ เจ็บไข้ และความตายได้ชัดเจน ( ธรรม เทศนาเรื่อง ธรรมะ ) ผู้ที่ยอมตัวมารับเอาศีลไปไว้เป็น เครื่องปฏิบัติ จะเป็นศีล ก็ ตามได้ชื่อว่าเป็นผู้เริ่มต้นปฏิบัติศาสนะ พรหมจรรย์เข้าไปทำลายบ่อนรังข้าศึก อันมีอยู่ในภายในใจของตนแล้ว ( ธรรมเทศนาเรื่อง สติปัฏฐานภาวนา )