หลักกรรม หลักกรรมเป็นหลักธรรมคำสอนที่สำคัญประการหนึ่งของ พระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าทรงสอนและเน้นเรื่องกรรมดัง พระบาลีที่ว่า กลฺยาณการี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ แปลว่า ทำ ดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว กรรม หมายถึง การกระทำทางกาย ทางวาจา หรือทางใจ ที่ ประกอบด้วยเจตนาดีก็ตาม เจตนาชั่วก็ตาม กรรมเป็นคำกลาง ๆ แบ่งเป็น ๒ ประเภท คือ
กุศลกรรม หรือ กรรมดี คือ การกระทำที่ประกอบด้วย ความไม่โลภ ความไม่โกรธ ความไม่หลงงมงาย อกุศลกรรม หรือ กรรมชั่ว คือ การกระทำที่ประกอบด้วย ความโลภ ความโกรธ ความหลงงมงาย ฉะนั้น คำว่า กฎแห่งกรรม จึงหมายถึง ความเป็นไปตามหลักเหตุและผลของการ กระทำ สามารถอธิบายได้ง่าย ๆ ว่า ผู้ใดกระทำสิ่งใดไว้ย่อมจะได้รับผลแห่งการ กระทำนั้น ถ้าทำดีย่อมได้รับผลดีตอบแทนแต่ถ้าทำชั่วย่อมได้รับผลชั่วตอบแทน เช่นกัน
ไตรสิกขา ไตรสิกขา หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สิกขา ๓ หมายถึง ข้อที่จะต้องศึกษา ๓ ประการ ได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา ๑. ศีล คือ ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมในทางความประพฤติ ในที่นี้ได้แก่ ศีล ๕ นักเรียนจะต้องปฏิบัติตามศีล ๕ อย่างครบถ้วน เพื่อจะเป็นรากฐานสำหรับสมาธิ และปัญญา ๒. สมาธิ คือ ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมจิต เพื่อให้เกิดสมาธิ และเป็น รากฐานสำหรับการเจริญปัญญา จิตที่มีสมาธิจะทำให้มีความสุข ความสงบ มีความ มั่นคง ว่องไวต่อการทำงาน และมีความจำดี ๓. ปัญญา คือ ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมปัญญา เพื่อให้เกิดความรู้แจ้ง คือ รู้ อริยสัจ ๔ อันเป็นธรรมอันประเสริฐ