กาลครั้งหนึ่ง ยังมีแม่มดตัวเล็กจอมเกเรอยู่ตนหนึ่ง มีนิสัยชอบแกล้งเด็กๆ ทุกคืนนางจะขี่ไม้กวาดเหาะมาแอบดูตามหน้าต่าง ว่ามีของอะไรบ้าง ถูกวางทิ้งไว้และขโมยเอาไปซ่อน เพราะเวลาที่เด็กๆ ตื่นขึ้นมาหาของไม่เจอแล้วร้องไห้ แม่มดจะดีใจ เป็นที่สุด แต่ถ้าของสิ่งใดเก็บไว้เข้าที่จะมีเวทมนตร์แม่บ้านคุ้มครอง แม่มดไม่สามารถแตะต้องของเหล่านั้นได้
วันหนึ่ง แม่มดเหาะมาแอบดูที่หน้าต่างห้องเด็กคนหนึ่งเหมือน เช่นเคย และก็เกือบๆ จะเหาะเลยไป เพราะนางไม่อยากได้ ของเล่นที่วางทิ้งไว้เกลื่อนห้องพวกนี้แล้ว แต่บังเอิญสายตา ไม่ดีของนางเหลือบไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งถูกวางทิ้งไว้ บนโต๊ะเตี้ยๆ มุมห้อง
ได้การละ ฉันจะขโมยตัวเลขพวกนี้ไป “สมุดเลขการบ้าน.. ได้การละ ฉันจะขโมยตัวเลขพวกนี้ไป เด็กๆ จะได้ไม่มีการบ้านเลขไปส่งครู
แม่มดร่ายคาถาเสกให้พวกตัวเลขนอนหลับ “โอม...หนึ่งดวงตาของเจ้าจงเหนื่อยอ่อน... จงง่วงนอน...หลับพักผ่อนให้เนิ่นนาน” แล้วนางก็จัดการมัดเชือกโยงตัวเลขที่ หลับไหลไว้ด้วยกัน ผูกเข้ากับไม้กวาด และเหาะไปเร็วจี๋
“เลขหนึ่ง จะจับดึงให้ยืดออก” เอาใส่ในคอกเลี้ยงกิ้งกือ เลขสอง จับไปให้หนอนกระสือทำบ้าน เลขสาม จับหงาย แล้วใช้คว่ำจาน...เอิงเงย” นางขี่ไม้กวาดไปร้องเพลงไปโดยไม่สังเกตว่า เชือกที่ผูกตัวเลขไว้ค่อยๆ คลายจนหลุดออก ตัวเลขทั้งหมดลอยละลิ่ว...ตกลงมาบนพื้นดิน
ตัวเลขตื่นขึ้นด้วยความตกใจกลัว “เราอยู่ที่ไหน จะกลับบ้านได้ยังไง” ตัวเลขบางตัวร้องไห้ “อย่าตกใจ...อย่าตกใจ” เลข ๕ ปลอบเพื่อนๆ “ฉันจำทางกลับบ้านได้ ตอนที่แม่มดเสกให้พวกเธอหลับ นางลืมไปว่า ฉันมีสองตา” เลข ๕ อธิบาย
พวกตัวเลข จึงช่วยกันวางแผนเดินทางกลับบ้าน พวกมันเดินเรียงแถวโดยมีเลข ๗ กับเลข ๘ ซึ่งมีแขนที่แข็งแรงอยู่นำ มีเลข ๖ คอยระวังข้างหลัง
พวกตัวเลขเดินทางมาจนถึงชายป่า แต่ทว่ามีกองไฟกองใหญ่ลุกโชนขวางทางออกอยู่ “พวกเราต้องช่วยกันหาน้ำมาเติมฉันให้เต็ม ฉันจะเอาไปดับไฟเอง” เลข ๒ ผู้มีรูปร่างคล้ายกาน้ำกล่าว ตัวเลขช่วยกันหาหยดน้ำตามดอกไม้ ใบหญ้ามาให้เลข ๒ ดับไฟจนสำเร็จ
ตัวเลขเดินทางมาจนถึงบ้านของเด็กชายเล็กๆ ซึ่งกำลังนอนหลับ อย่างมีความสุข พวกมันลอดประตูบานแล้วบานเล่าเข้าไปจนถึงห้องนอน แต่ทว่าโต๊ะเขียนหนังสือสูงเกินไป “แล้วนี่เราจะกลับไปในสมุดการบ้าน ได้อย่างไร” พวกตัวเลขเดินไปเดินมารอบๆ ขาโต๊ะ “เอาอย่างนี้สิ ฉันมีวิธีแล้ว” เลข ๙ กล่าวอย่างดีใจ “พวกเธอเห็นสปริงที่ตัว ฉันไหม เราต้องกระโดด สูงๆ แล้วเด้งตัวขึ้นไป... แบบนี้ยังไงล่ะ”
ตัวเลขอื่นๆ พากันกระโดเด้งจากสปริงของเลข ๙ ขึ้นไปอยู่บนโต๊ะได้สำเร็จ แต่เลข ๙ เล่า จะกลับขึ้น ไปได้อย่างไร ในขณะที่ทุกๆ ตัวต่างกลุ้มใจ เลข ๓ ก็คิดอะไรดีๆ ได้
“ช่วยกันจับแขนข้างหนึ่งของฉันไว้ แล้วฉันจะยืดตัวลงไปดึงเลข ๙ กลับขึ้นมาเอง”
ในที่สุดตัวเลขทั้งสิบก็กลับเข้าไปอยู่ในสมุด การบ้านได้สำเร็จ แต่พวกมันเหน็ดเหนื่อย กับการเดินทางและง่วงนอนมากเสียจน ไม่อาจทรงตัวได้สวยงามเหมือนกับที่มัน ถูกเขียนไว้ตั้งแต่หัวค่ำ
ตอนเช้า เมื่อเด็กชายตื่นขึ้นมาจึงพบว่าตัวเลข ที่เขียนเอาไว้สวยๆ กลายเป็นตัวเลขไทยไก่เขี่ย โย้ไปเย้มา แถมยังมีใบหญ้าเล็กๆ กับเศษดิน ติดมาด้วย
“พวกเจ้าคงหนีไปเที่ยวกันมาแน่ๆ” เด็กชายคิด “ฉันไม่น่าลืมวางสมุดไว้บนโต๊ะเลยเชียว ดีละ ทีนี้พอเขียนเสร็จ ฉันจะเก็บสมุดการบ้านไว้ในกระเป๋า พวกเจ้าจะได้ไม่แอบไปเที่ยวซุกซนอีก”
เด็กชายยิ้มกับตัวเองอย่างดีใจที่คิดวิธีแก้ไขเรื่อง ตัวเลขไทยไก่เขี่ย ได้ แต่เขาจะรู้ไหมนะ ว่าพวกตัวเลขเองก็แอบยิ้มอย่างดีใจที่พวกมันจะได้ นอนหลับสบายๆ ภายใต้เวทมนต์คุ้มครอง ไม่ต้องกลัวแม่มดตนใดมาทำให้ต้องออกไป ผจญภัยในตอนกลางคืนอีก