มิตรเทียม
ไง ! ฟื้น สบายดีหรือ ? ฟื้นวางจอบหันมามองดูคนที่ทักทาย เห็นชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่งตัวทะมัดทะแมง ท่าทางปราดเปรียว จำกันไม่ได้รึ ? เพื่อนกันสมัยเรียนชั้นประถมอย่างไรเล่า เออ! เคยเล่นหัวกันมาหลายปี แต่กันออกจากโรงเรียนไปเรียนกรุงเทพฯ ได้ดิบได้ดีขึ้นมาคิดถึงเพื่อนเก่าเลยแวะมาเยี่ยม”
” ชายนั้นชวนฟื้นไปนั่งใต้ร่มไม้คุยเรื่องกรุงเทพฯ ให้ฟื้นนั่งฟังน้ำลายไหลอยู่พักหนึ่ง แล้วกล่าวว่า ถ้าเพื่อนอยากก้าวหน้า ร่ำรวย ทันสมัยกับเขาละก็ กันจะช่วยแนะนำให้ กันมีเพื่อนฝูงกว้างขวาง คนใหญ่คนโตก็รู้จักหลายต่อหลายท่าน ถ้าอยากไปวันจันทร์ หน้าจะมารับเตรียมเงินทองไว้ให้พร้อม แล้วเขาก็ลาไปด้วยท่าทางแสดงความอาลัยอย่างยิ่ง
ฟื้นได้ฟังคำบรรยายถึงอนาคตอันรุ่งเรืองและแสนสุขในพระนคร ก็อยากจะไปหาโชคลาภบ้าง ไว้ใจว่ามีเพื่อนสนับสนุนเช่นนี้คงสำเร็จแน่ จึงไปหาบิดากล่าวว่า คุณพ่อครับผมโตแล้ว ขอคุณพ่อแบ่งมรดกให้ผมเถิด ผมจะไปทำมาหากินเอง” บิดาได้ฟังดังนั้น ก็นิ่งอึ้ง แล้วพยายามพูดชวนให้ฟื้นอยู่ช่วยทำงานที่บ้าน ซึ่งกำลังเจริญขึ้นเหมือนกัน แต่ฟื้นไม่ยอมฟัง จะไปท่าเดียว บิดาจึงแบ่งมรดกให้ วันจันทร์ต่อมา ฟื้นก็เดินทางไปพระนครกับเพื่อนี่มารับเขา
เพื่อนคนนั้นพาฟื้นไปพักอยู่ที่บ้านกับเขา ช่วยหางานให้ทำ แล้วก็พาฟื้นไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา ฟื้นเห็นพระนครสนุกสนานเช่นนั้นก็ดีใจ ไปเที่ยวเตร่มิได้ขาด เมื่อเขามีเพื่อนมากก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเป็นคนสำคัญมาก เลี้ยงเพื่อนฝูงบ่อย ๆ พวกเพื่อนก็ชวนฟื้นไปเที่ยวหาความสำราญ กินเหล้า เล่นการพนันไม่หยุดหย่อน ฟื้นทำงานได้ค่าจ้าง แต่ก็จ่ายมากกว่ารับ จึงต้องชักเงินที่ติดตัวมาใช้
The end มิช้ามินานเงินที่ติดตัวมาก็หมด เพื่อนตีตัวออกห่าง มิช้ามินานเงินที่ติดตัวมาก็หมด เพื่อนตีตัวออกห่าง ที่สุดก็หายหน้าหายตาไปหมด ฟื้นต้องออกจากงาน ไม่มีงานทำ เลยต้องไปรับจ้างเขาเทขยะได้ค่าจ้างไม่พอเลี้ยงท้อง เขาหิวจนถึงกับต้องเที่ยวเก็บของตามกองขยะ The end