นิทาน เรื่อง อึ่งผยอง
อึ่งอ่างตัวหนึ่งได้อาศัยอยู่ชายทุ่ง ชอบคิดว่าตัวเองร้องเพลงไพเราะ คิดว่าตัวเองเท่ห์ หยิ่งผยองอยู่เสมอ ส่งเสียงดัง
อยู่มาวันหนึ่งเขาอยากร้องเพลงขึ้นมาตามเคย ตะโกนร้องเพลงลั่นทุ่งแบบไม่หยุดหย่อนอย่างสนุกสนาน อึ่งอ่าง..อึ่งอ่าง..อึ้งอ๊าง..ง..ว๊าก..ก
ในขณะที่สัตว์ตัวอื่น ๆ กำลังพากันนอนหลับกลางวัน ครอกๆ..ฟี้..
นอนฝันหวานอยู่ดีๆก็ต้องสะดุ้ง สุดตัวนึกว่าฟ้าถล่มทลายเพราะเสียงเจ้าอึ่ง..ว๊าก.. จ๊าก..เหวอ..อ
จนกระทั่งมีเจ้ากบตัวหนึ่งสุดจะทน จึงเข้าไปต่อว่า...
เเทนที่เจ้าอึ่งจะสนใจ กลับพูดสวนลับไปว่า " อะ. อ้า เเทนที่เจ้าอึ่งจะสนใจ กลับพูดสวนลับไปว่า " อะ..อ้า..ข้ามีปาก มีเสียงไพเราะจะร้องซะอย่างใครจะทำไม จะบอกให้ที่ข้าร้องนะก็เพื่อให้ท้องของข้าพองใหญ่ "
" เจ้านะทำอย่างข้าได้อ๊ะป่าว " เจ้านะทำอย่างข้าได้อ๊ะป่าว.. ถ้าเจ้าแน่จริง ก็มาทำท้องให้พองใหญ่มาแข่งกับข้าสิ ใจถึงรึเปล่า..ฮ่า.ฮ่า..ฮ่า..เอิ๊ก"
กบเขียวจึงตกลงทันที และอยากจะดัดนิสัยเจ้าอึ่งอ่าง จึงคิดอุบายขึ้น
คิดได้ ดังนั้นกบเขียวจึงหาทางมะละกอมาหนึ่ง อันแล้วก็จิ้มยางมะละกอมากๆ แล้วเป่า ทำให้ยางเป็นลูกโป่งใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น จนโตเท่ากับท้องอึ่งอ่าง
อึ่งผยองเห็นเข้าดังนั้น ก็ตะลึงและโมโหมาก " โอ๊ะ..โอ๋..เป็นไปไม่ได้ "
อึ่งผยองจึงยอมไม่ได้จึงส่งเสียงร้องดังลั่นเพื่อให้ท้องพองขึ้น..พองขึ้น.. พองขึ้น..พองขึ้น..เรื่อยๆจน....
ในที่สุด..ท้องก็ระเบิดแตกตาย...
กบเขียวจึงรำพึงว่า " เฮ้อ กบเขียวจึงรำพึงว่า " เฮ้อ...ผู้ที่ไม่รู้จักประมาณตน ก็เลยต้องพบกับความหายนะในที่สุด อย่างนี้ "