แว่นแห่งชีวิต
ชีวิตหนึ่งนั้นแสนสั้น และ ความสุขหาได้ง่ายดาย
วันหนึ่ง มหาเศรษฐีผู้ร่ำรวย วางแผนพาลูกชายไปชนบท เพื่อเรียนรู้ชีวิตคนจน พวกเขาคลุกคลีอยู่กับครอบครัวที่ว่ากันว่าจนแสนจนเป็นเวลาสองวันสองคืน จึงได้ลาจากมา
ระหว่างเดินทางกลับ เศรษฐีก็ถามลูกว่า “ทริปนี้ของเรา เป็นอย่างไรบ้าง?” ระหว่างเดินทางกลับ เศรษฐีก็ถามลูกว่า “ทริปนี้ของเรา เป็นอย่างไรบ้าง?” “มันยอดมากครับพ่อ”ลูกยืนยัน “เห็นไหมลูก ว่าคนยากคนจนเขาต้องอยู่กันอย่างไร” พ่อรุกเร้าด้วยสมคะเน “ แน่นอนครับพ่อ..ชัดมาก”ลูกตอบ “ ถ้าเช่นนั้น อธิบายให้พ่อฟังหน่อยว่าลูกได้เรียนรู้อะไรบ้างจากทริปคนจนนี้” เศรษฐีถามอย่างดีใจ
ลูกชายเริ่มบรรยายว่า” ผมเห็นพวกเขามีหมาสี่ตัว แต่เรามีตัวเดียว บ้านเรามีสระน้ำกว้างถึงกลางสวน พวกเขามีธารน้ำใสไกลสุดตา สวนบ้านเราประดับด้วยตะเกียงนำเข้าสิบกว่าดวง ส่วนราตรีของพวกเขากลับมีดาวพราวพร่าง เต็มผืนฟ้า”
ลานนั่งเล่นในสวนของเรา ลาดปูไปจนถึงขอบสนามหน้าบ้าน ส่วนพวกเขาจะนั่งนอนเล่นตรงไหน ก็ได้ทั่วไปหมด พ่อกับผมมีที่ดินผืนหนึ่งให้อยู่อาศัยแต่เขากลับมีท้องทุ่งกว้างใหญ่สุดสายตา
เราต้องมีคนรับใช้ไว้คอยบริการ แต่พวกเขาให้บริการกันเอง เราต้องจับจ่ายซื้อหาอาหาร แต่พวกเขาเพาะปลูกและเก็บกินเองได้ เราต้องมีกำแพงล้อมตัวไว้ป้องกัน แต่เขาป้องกันตัวด้วยเพื่อนๆที่ รายล้อมบ้าน"
ผู้เป็นพ่อ ฟังแล้วก็เงียบงัน ลูกชายสบตาพ่อเต็มตา แล้วจบว่า “ขอบคุณมากครับพ่อ ที่ช่วยให้ผมได้สำนึกว่า เราจนขนาดไหน !”
คุณเห็นด้วยกับผมไหมครับว่า “แว่นตาชีวิต” นี่ช่างเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ยิ่ง คิดดูสิครับว่า โลกจะเปลี่ยนไปสักเพียงใด ถ้าเราทุกคนเปลี่ยนมาเป็น ปลื้มและพอใจในทุกสิ่งที่เรามี แทนที่จะดิ้นรนไขว่คว้า เพื่อสิ่งที่เรายังไม่ได้มา
การพอใจในสิ่งที่มีอยู่ เป็นทัศนะวิสัยที่เหมาะกับชีวิตของคุณหรือไม่ คำตอบเป็นของคุณ
ชีวิตหนึ่ง..นั้นแสนสั้นและ โปรดระลึกว่า ชีวิตหนึ่ง..นั้นแสนสั้นและ ความสุขหาได้ง่ายดาย
นึกไม่ออกลองอ่านอีกรอบนะครับ นึกออกไหมครับ นึกไม่ออกลองอ่านอีกรอบนะครับ