นิยามแห่งการลืมเลือน ยุติการเก็บบันทึก เลิกลาความรัก ละทิ้งสิ่งที่จะควรเก็บรักษา ในความทรงจำ
ตอนนี้ฉันจะขอถาม เธอ สักคำถาม: เธอยังจำฉันได้อยู่หรือไม่?
หากจำไม่ได้, ขอให้ฉันเตือนความจำว่า ฉันเป็นใคร
ฉันชื่อ Lolek และจากนี้ คือเรื่องราวของฉันเอง ฉันเกิดเมื่อ 18 พฤษภาคม 1920 ณ เมือง Wadowaice โปแลนด์
ชีวิต นี่คือรูปคุณแม่ของฉัน Emilia ท่านจากฉันไปอยู่กับ พระเจ้าแล้ว แต่ท่าน ได้มอบของขวัญที่ประเสริฐที่สุดแก่ฉัน...นั่นคือ ชีวิต
ทำให้ฉันจำต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว... คุณพ่อและคุณแม่ของฉันเสีย เมื่อฉันยังเล็กมาก ทำให้ฉันจำต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...
ตั้งแต่นั้นมาฉันไม่เคยลืมเขาเลย ฉันได้พบ เพื่อนที่ดีที่สุด เมื่อตอนอายุเพียง 8 ขวบ ตั้งแต่นั้นมาฉันไม่เคยลืมเขาเลย
ในอดีตฉันเป็นเด็กที่สดใสร่าเริง ฉันชอบเล่นฟุตบอลและว่ายน้ำ แล้วยังเป็นนักเรียนที่ดีอีกด้วย
ต่อมา เมื่อเติบใหญ่ ฉันชอบการแสดง และเพื่อน ๆ ยังสนับสนุนให้ฉัน เอาดีทางด้านนี้ด้วย…
ฉันมีชีวิตผ่านช่วงเวลาโหดร้าย ของสงครามโลกครั้งที่ 2 ฉันไม่สามารถไปโรงเรียน อย่างเปิดเผยได้เพราะพวกนาซี พวกเราจำเป็นต้องแอบ ๆ เรียนหนังสือกัน
ฉันยอมมอบชีวิตให้ เพื่อนที่ดีที่สุด ของฉัน และสิ่งที่ได้รับตอบแทนกลับมานั้นมากมาย เกินกว่าที่ฉันได้ให้เสียอีก…
วันหนึ่ง ฉันได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้นำของพระศาสนจักรและตั้งแต่นั้นมาชีวิตของฉันและ หวังว่าจะรวมทั้งของเธอด้วย ได้เปลี่ยนแปลงไป
ฉันต้องทำงานอย่างหนัก แต่ฉันได้รับการสนับสนุน ช่วยเหลือจากทุกคน ฉันได้ใช้สื่ออุปกรณ์ ที่มีอยู่อย่างเต็มที่
ยังมีผู้คนที่ไม่พึงพอใจฉัน แต่…
ฉันยังได้สร้างมิตรภาพอยู่บ้าง…
คนที่ไม่ชอบฉัน มีไม่มากหรอก…
ครั้งหนึ่งเขาเคยทำให้ฉันต้องล้มลง…
แต่ด้วยความรัก ทำให้ฉันลุกขึ้นได้ และ ให้อภัย
แล้วฉันได้รู้ซึ้งว่าไม่ได้มีเพียงฉันคนเดียว ยังมีผู้คนที่ช่วยแบ่งปัน ความรัก ที่ฉันมี...ให้แก่ผู้อื่นอีก
ความรัก ที่ฉันมี...ให้แก่เด็กๆ
และแก่บรรดาเยาวชน ผู้ที่ฉันไปเยี่ยมเยียนอย่างสม่ำเสมอ และแก่บรรดาเยาวชน ผู้ที่ฉันไปเยี่ยมเยียนอย่างสม่ำเสมอ สุดท้ายพวกเขาได้กลับมาเยี่ยมเยียนฉัน
ฉันได้เดินทางมากมายเพื่อจะได้พบ เธอ
เรา ได้พบกันอยู่หลายครั้ง
ฉันได้พยายามทำให้เธอได้รู้จักและยอมรับฉัน
แต่ขณะนี้ทุกอย่างมันเสร็จสิ้นแล้ว…
จริงแล้วฉันยังปรารถนาอยู่กับพวกเธอต่อไป แต่มันถึงเวลาแล้วที่ต้องไปพบกับ เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ภาระกิจสำเร็จแล้ว เพื่อที่จะบอกว่า…
ฉันได้เห็นผู้คนที่ เสียน้ำตาให้กับฉัน
พวกเขาต้องโศกเศร้า
ได้เห็นที่พวกเขาต้องทุกข์ใจ …
แต่อย่าไปรู้สึกว่ากำลังอยู่อย่างโดดเดี่ยว เพราะฉันเองไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลย!
ขอให้รู้ไว้ว่าฉันภาวนาเพื่อ เธอ เสมอ
และเพื่อความผิดบาป ของเธอ ด้วย
ฉันไม่เคยหยุดภาวนาและรำพึงเลย
พวกเรา ต้องเข็มแข็งไว้
มองให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ ของพระเจ้า เมื่อเทียบกับความเล็กน้อยของปัญหาทั้งหลาย
อย่างไรก็ตาม ฉันต้องขอขอบใจ เธอ ที่อยู่เคียงข้างฉันตลอดมา!!!
ขอบใจที่ได้แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่า เธอ เคยต้องการฉันเพียงใด !!!!!!
เพราะว่าฉันเองเคยต้องการ เธอ เช่นกัน
และฉันจะเฝ้ามองดู เธอ อยู่ไม่ห่างตลอดไป
เธอ จะอยู่ความทรงจำของฉันตลอดกาล
โปรดจดจำรอยยิ้มของฉัน !!!!!
โปรดสนับสนุนพี่น้องของฉัน ผู้ที่จะต้อง สานต่องานของพระคริสตเจ้าต่อไป
เพื่อที่ว่าในที่สุดพระองค์จะไม่ถูกลืมเลือน…
ฉันจะไม่ไปไหนไกล… ฉันเพียงแค่จากสถานะนี้ไป… แต่จะยังคงอยู่กับ เธอ เสมอ
สมเด็จพระสันตะปาปายอห์นปอลที่ 2 ครบรอบ 2 ปีแห่ง การกลับคืนสู่พระเจ้า