ดั่งเรือลำหนึ่ง เดินทางมายาวไกล …
มุ่งหาคุณค่า และความหมาย …
ผืนฟ้าดูมืดครึ้มดั่งรัตติกาล …
ผืนน้ำดูอ้างว้างดั่งเวหา …
กระแสน้ำไหลเชี่ยว น่าหวาดกลัว
คลื่นลมซัดสาดจนเกือบจมล่ม …
ฉันฝันให้คืนวันสั้นลง ….
ฝันถึงวันนั้นที่ชีวิตจะถึงฝั่ง …
ถึงวันนั้น ที่ฉันจะอยู่บ้าน …
ไม่ต้องพาย ไม่ต้องแจว …
ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้ …
ไม่ต้องหวาดกลัว …
ไม่ต้องบาดเจ็บ และร้องไห้ …
ไม่ต้องพ่ายแพ้ และพลัดพราก …
ในวันนั้น แม้ดวงตะเกียงจะขาดหาย …
แต่... ดวงตะวันจะทดแทน …
เสียงเพลง และรอยยิ้มจะพูดคุย …
มิตรภาพ และความรักจะโอบกอด …
ฉันกับพระองค์ จะไม่พรากจากกัน …
ฉันรอวัน กลับบ้าน …
จงวางใจในพระเจ้า ผู้ทรงเป็นแหล่งที่มาและจุดจบของทุกสิ่ง
พระองค์คือแสงสว่างนำทางชีวิตของเรา
กลับบ้าน..... คัดมาจาก ดวงตะวัน โดย น. สาราจิตต์